Αντίο Χρήστο …

Χρήστο,

αυτό δεν το φαντάστηκες? Ούτε κι εμείς. Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα σε αποχαιρετούσαμε για ένα τέτοιο ταξίδι. Νομίζαμε ότι το πιο μακρινό ταξίδι σου θα ήταν για τη Θάσο, άντε μέχρι την πιο μακρινή, κοινή πατρίδα μας, την Κρήτη.

Τώρα θα ακουστούνε τα γνωστά: «Ψεύτικοι είμαστε!» και «Τι σου είναι ο άνθρωπος!;»

Μα δεν πεθαίνει ο άνθρωπος εν γένει. Πεθαίνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Κι εμείς σήμερα χάνουμε τον Χρήστο. Και βλέπετε πόσοι μαζευτήκαμε γι? αυτόν! Γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ μας. «Κι εσύ τον ήξερες;» «Από πού;» «Τι σου είναι ο Χρήστος;»

Εμένα ο Χρήστος είναι φίλος μου. Είχαμε από παλιότερα μια γνωριμία, που ήρεμα, σιωπηλά, αβίαστα, μέσα από την καθημερινή συνύπαρξη, τη συνεργασία και την αμοιβαία εκτίμηση εξελίχθηκε σε μια φιλία καθόλου ψεύτικη.

Προχθές μας φώναξε με τη Δήμητρα και μας έδειχνε τη φωτογραφία αποφοίτησης από το Γυμνάσιο, και μας έβαζε να τον αναγνωρίσουμε μεταξύ των συμμαθητών του, που ετοίμαζαν συνάντηση για τα σαράντα χρόνια αποφοίτησης. Δεν τον βρίσκαμε, και για να μας βοηθήσει μας έλεγε πως τότε δεν ήταν ακόμη μαύρος.

 

Ένα γλυκό παιδί με λευκή ψυχή και καθαρή συνείδηση ήταν ο Χρήστος, που όμως δεν πρόλαβε να πάρει το απολυτήριό του από το σχολείο.

Γι? αυτή τη γλυκιά λευκή ψυχή σου, Χρήστο, μαζεύτηκαν όλοι αυτοί οι φίλοι σήμερα εδώ. Από όπου κι αν πέρασες άφησες μόνο γλυκές αναμνήσεις. Παντού υπήρχαν φίλοι και μόνο φίλοι! Όλοι θυμούνται την προθυμία σου να εξυπηρετήσεις τους άλλους, και γι? αυτό όλοι ήταν πάντα πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν. Έπαιρνες ένα τηλέφωνο, στη διεύθυνση, σε κάποιο γραφείο, σε κάποιο σχολείο, και αμέσως προβλήματα και απορίες λύνονταν.

 

«Ουδείς αναντικατάστατος», λέει πάλι ο λόγος.

Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει κανένα.

Ποιος θα δίνει χαϊδευτικές φάπες στα παιδιά; Ποιος θα τα νοιάζεται τόσο πατρικά; Ποιος θα αγριέψει με τον δικό σου τρόπο τα ατίθασα αγόρια και ποιος θα συμμαζέψει τα κορίτσια που ξεφύγαν; Ποιος θα ψυχοπονέσει τα πιο αδύναμα όπως εσύ; Ποιος θα συμπαρασταθεί σε όσα έχουν ανάγκη;

Με ποιον θα βγαίνουν για τσιγάρο οι συναδέλφισσες; Ποιος θα τις πειράζει όπως εσύ; Ποιος θα μαλώνει τρυφερά με τον Αντώνη και την Αντωνία; Με ποιον θα σχολιάζουμε τα συνδικαλιστικά και τα πολιτικά καμώματα; Ποιος θα απεργεί σε κάθε απεργία διαφωνώντας μονίμως με την απεργία; Με ποιον θα συνωμοτούμε για τους βαθμούς και με ποιον θα σχολιάζουμε τις συνεδριάσεις; Ποιον θα φωνάζει «αδελφέ μου», ο Διευθυντής; Σε ποιον θα απευθύνεται με τόση εμπιστοσύνη; Ποιος θα χαμογελά με τα ευφυολογήματα του Καρτσιώτη, ποιος θα τον τσιγκλίζει και ποιος θα του δώσει το δώρο που με τόση αγάπη ετοίμασες τώρα που συνταξιοδοτείται;

Και σε ποιον θα κάνουμε τώρα εμείς τα παράπονά μας για την ανέλπιστη παραίτηση σου από τη ζωή που μας υπέβαλες αιφνιδίως και αναρμοδίως ανήμερα του Πνεύματος;

Θα προχωρήσουμε βέβαια όπως επιβάλλει η ζωή και οι ανάγκες της. Όλα όσα άφησες μισά θα προσπαθήσουμε να τα ολοκληρώσουμε. Κουτσά στραβά θα τα μπαλώσουμε. Θα ισορροπήσουμε, αλλά θα είναι μια μίζερη ισορροπία, που δεν τη θέλουμε.

Δεν θα είναι τίποτε ίδιο στο σχολείο μας. Εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε. Θα σβήσει βέβαια η μνήμη σου?, αλλά αυτό θα γίνει όταν σβήσουμε κι εμείς.

Αν ήμασταν ελεύθεροι, θα φωνάζαμε όλοι με ένα στόμα:

«Όχι, δεν εγκρίνω! Δεν υπογράφω!»

 

Ο Σύλλογος των καθηγητών του 2^ου Λυκείου Θέρμης,

εκπροσωπώντας και τους άλλους συναδέλφους του Χρήστου,

συλλυπούμαστε την οικογένειά του,

αλλά καλούμε και όλους όσους τον συναναστραφήκαμε να συλλυπηθούμε ο ένας τον άλλον

γιατί χάσαμε έναν τέτοιον άνθρωπο.