Αγαπημένοι συνάδελφοι και μαθητές, παλιοί και τωρινοί, του σχολείου μας,
Νιώθω βαθιά την ανάγκη να γράψω προς όλους δυο λόγια βγαλμένα μέσα από την καρδιά μου.
Ο αποχωρισμός μας από τον αγαπημένο μου σύζυγο Χρίστο, όσο οδυνηρός κι αν ήταν, απαλύνθηκε σε μεγάλο βαθμό την ημέρα της κηδείας του για δύο σημαντικούς λόγους.
Ο πρώτος είναι η βαθιά πεποίθηση ότι η ψυχή του ανθρώπου δε χάνεται, αλλά μεταβαίνει από τα επίγεια και φθαρτά στα ουράνια και άφθαρτα. Αυτή η ελπίδα και βεβαιότητα έχει σηκώσει από την ψυχή μου τον πόνο, σαν πέτρα που την πλάκωνε. Πιστεύω ότι μόνο με την απόλυτη πίστη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το σκληρό πρόσωπο της ζωής και κυρίως το θάνατο.
Ο δεύτερος λόγος, για τον οποίο αισθάνθηκα ανακούφιση την ημέρα εκείνη, που θα μείνει ανεξίτηλα τυπωμένη στην ψυχή μου, είναι η αυθόρμητη και ολόψυχη προσέλευση και συμπαράσταση τόσων ανθρώπων και ιδιαιτέρως των παιδιών, των μαθητών μας. Με παρηγόρησε και με συγκίνησε αφάνταστα αυτή η ανταπόδοση και η αμοιβαιότητα της αγάπης, που τόσο καθαρά φάνηκε πως υπάρχει ανάμεσα στο Χρίστο και τα παιδιά ( κάτι, για το οποίο εγώ προσωπικά ήμουν πάντα βέβαιη).
Γι? αυτό, θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο και ειλικρινές ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς όλους, για την έντιμη και ανιδιοτελή αγάπη σας. Είμαι σίγουρη πως ο Χρίστος όλη αυτή την αγάπη την έχει εισπράξει από εκεί όπου βρίσκεται και ότι οι προσευχές όλων μας του δίνουν μιαν ακόμα ώθηση να φτάσει κοντά στο Δημιουργό του, που έχει αγαπήσει από τη νεανική του ηλικία.
Χαίρομαι, λοιπόν, γιατί διαπιστώνω, ότι σε μια εποχή τόσο αντίξοη από πολλές απόψεις, η αγάπη ζει και θάλλει. Μακάρι, αυτή να μας ενώνει ως κοινωνία και να ξεπερνάμε τα εμπόδια του ατομισμού.
Ας τον θυμόμαστε με αγάπη, όπως κι αυτός μας μνημονεύει με αγάπη στο Θεό, από εκεί όπου βρίσκεται.
Με ευγνωμοσύνη
Αγαθή Ποτουρίδου Τσιάμη