“Η κακιά η χώρα”

Σε ένα κλίμα πραγματικής δημοκρατίας οι μαθητές και οι μαθήτριες του 2^ου ΓΕΛ Θέρμης-“Γιώργος Ιωάννου” την Πέμπτη 9 Μαρτίου στο πλαίσιο της 3ωρης γενικής συνέλευσης της μαθητικής τους κοινότητας αντάλλαξαν απόψεις πάνω στο καυτό θέμα των ημερών: το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που οδήγησε στον θάνατο 57 συμπολίτες μας ?οι περισσότεροι νεότατοι στην ηλικία? και αποκάλυψε τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού και την παντελή αδιαφορία των υπευθύνων για την ασφάλεια των ανθρώπων που κατοικούν στη χώρα μας.

Τον λόγο των παιδιών διέκρινε η θλίψη, η ενσυναίσθηση, η κριτική διάθεση, το σφρίγος και η μαχητικότητα. Η ομοφωνία τους απέδειξε τον κοινό τους προβληματισμό και την ανησυχία τους για το μέλλον της χώρας μας, και οι ισχυρές διαφωνίες τους τη ζωντάνια τους και τη διάθεσή τους να βρούνε αποτελεσματικούς τρόπους για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την κρατική διαφθορά.

Το μήνυμα που έγραψαν με τις σχολικές τους τσάντες και τα συνθήματα που ζωγράφισαν στα χαρτόνια αποδεικνύουν τον προβληματισμό και τον πόνο που κρύβουν στις ψυχούλες τους για μια χώρα που επανειλημμένα τους προδίδει και τους βάζει εμπόδια στον δρόμο τους. Μια χώρα που τους γεννά αντιφατικά συναισθήματα: αγάπη και θαυμασμό για την ιστορία και τους αγώνες της, αποστροφή και φόβο για το γεμάτο ανασφάλεια μέλλον που τους επιφυλάσσει.

Έγραψαν:

«ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ Η (Χ)ΩΡΑ», «ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ ΨΥΧΕΣ», «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ», «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ», «ΚΕΡΔΗ ΒΑΜΜΕΝΑ ΣΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟ ΑΙΜΑ».

…και έκαναν τα μηνύματά τους βαγόνια που τα σέρνει το μαύρο τρένο της απελπισίας, του οποίου το φουγάρο βγάζει ένα μήνυμα σαν αυτό που τους στέλνει καθημερινά η ίδια η χώρα τους: «Πάμε και όπου βγει». Κι αυτά περιμένουν να δούνε πού θα βγει, γιατί τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο σ? αυτή τη χώρα για τα παιδιά αυτά. Προσπαθούν λοιπόν κι αυτά ανόρεχτα να μορφωθούν, γιατί τους είπαμε ότι πρέπει να προσπαθούν και ?ίσως κάπου βγει, ίσως να βρούνε μια δουλειά, ίσως να καταφέρουν να φτιάξουν μια οικογένεια, …ίσως να τους δοθεί ένα market pass, ένα fuel pass, και στην καλύτερη περίπτωση ένα student pass.

Είναι καιρός να ακούσουμε τις φωνές τους!

Είμαστε όλοι, γονείς και εκπαιδευτικοί, ανήσυχοι για το μέλλον αυτών των παιδιών, αλλά και στηρίζουμε τις ελπίδες μας στις μικρές τους πλάτες. Ευελπιστούμε στην ευθυκρισία και στον δυναμισμό τους για μια πιο υγιή και ανθρώπινη χώρα, μια δίκαιη Ελλάδα, που εμείς δεν καταφέραμε να τους εξασφαλίσουμε.

Χριστίνα Κούρφαλη